Debriz آوار
Disabled
At the end of the alley, two steps to the right.
Is it that ruined mosque? No! Where is the Adobe?
Here is a broken door, ugly and unsightly.
From which spread the boisterous sound of children.
A house: Like a tight cage or a well.
Inside, a pool filled with dark and black mud.
Swimming in it, many innocent kids,
A woman sitting by the pool, staring at them.
The entire house is full of dirt, pebbles, and mud.
Only a dry tree gave it a touch of color.
On one side, a dirty and rusted basin.
On the other side, a swarm of flies in a tight space.
One room is visible from a broken door.
The walls are as black as the walls of a kiln.
You can see the sun shining through the gap in the vault.
It occurred either through misery or misfortune.
This poor man, who for forty years
worked as long as he had the strength.
One day, while working, he fell over the fence.
His legs broke, and he became a disabled wretch.
Now, three and a half years have passed since then.
This miserable man became pitiful and helpless.
A wife, four children, room rent, bread.
Medicine and doctor’s fees, especially these days
These expenses are the duty of a frail woman.
Who earns wages by work doing laundry.
How long should we keep our eyes off these scenes?
These are the living conditions of so many people.
(Godeh-zanbourak khaneh.Tehran) 12-5-1323
اَز کار افتاده
در انتهای کوچه، دو گامی بسمت راست
آن مسجد خرابه؟ نه، آن چینه در کجاست؟
آنجا یکی شکسته در زشت و بد نماست.
کز آن صدای ولوله بچه ها بپاست
یک خانه: همچنان قفس تنگ، یا که چاه
حوضی در آن، پر از لجن تیره و سیاه
در آن شناورند بسی طفل بی گناه
یک زِن کنار حوض و به انها کند نگاه
پوشیده سطح خانه: زخاک و کلوخ و سنگ
تنها درخت خشگ بر آن داده آب و رنگ
یکسو نهاده طشت کثیفی که خورده زنگ
سوی دگر گروه مگس در فضای تنگ
از یک در شکسته هویدا یکی اطاق
دیوارها سیاه چو دیوارهٔ اجاق
پیداست آفتاب زلای شکافِ طاق
افتاده بین نکبت و بدبختی اتفاق
اندر کف اطاق که سر تا سرش نم است
افکنده پاره گلیمی که در هم است
بر آن نشسته جانوری یا که آدم است
یا رب النوع نکبت و بد بختی و غم است
رخساره زرد، گونه فرو رفته و نزار
پیشانیش ز فکر پیاپی چو زلف یار
بیماری بدی شده بر پیکرش دچار
زآثار آن بخویش به پیچید بسان مار...
____
این مرد رنج دیده چهل سال آزگار
تا داشت قوتی بتن خویش کرد کار
روزی فتاد موقع کار از سر حصار
پا های او شکست، شد افتاده ای نزار
اکنون سه سال و نیم گذشته است از آن زمان
کاین مرد رنجدیده شده زارو نا توان
یکزن، چهار بچه، کرایه اطاق، نان
پولِ دوا و دکتر؛ آنهم در این زمان
این خرجها بعهده یک ناتوان زنست
کز مزد رختشویُی می آورد به دست
تا چند از این مناظر بایست دیده بست
این وضع زندگانیِ اغلب ز مردم است
(گود زنبورکخانه تهران) ۱۲–۵–۱۳۲۳